Sorry friends, i need a short break!

சீக்கிரம் திரும்பி வருகிறேன்...

வேண்டும் சென்னைக்கும் ஒரு பால்தாக்கரே!

எண்ணெய் முதலைகளின்
பண்ணையில் அடைத்து
பலரைக் கொன்றும்
கொடும்பசி தீராமல்
கோரப் பற்களில் எச்சில் ஒழுக
புன்னகைக்கிறான்...

கையில் பாஸ்போர்ட்டும்
கழனி விற்ற காசுமாய்
நிற்கும் தமிழனை பார்த்து
சென்னையில் கடைவிரித்த
கொல்லத்துக்காரன்...

முற்றுப்புள்ளி இல்லாத இந்த
ஒற்றை வரியில்
குருரமாய் புன்னகைக்கும் இவனை போன்ற பலரை
விரட்டியடிக்க சென்னையின் "பால்தாக்கரே" எவரும் இல்லையா?

நிமிடத்திற்கு 15 ரூபாய் செலவானாலும் பரவாயில்லை...
இங்கிருப்பவர்களிடம் போனில் நன்றாக விசாரித்துவிட்டு வாருங்கள்
இளைஞர்களே!

சமிபத்தில் நான் சந்தித்த நம்ம ஊர் இளைஞன் ஒருவரின்
சோககதையால் எழுதிய பதிவு.
அவர் இங்கு வந்து 3 மாதங்கள் ஆகிறது.
அவரோடு சேர்ந்து இன்னும் சிலரும் வந்திருக்கிறார்கள்..
பெரிய கம்பெனி என்ற போர்வையில் அழைத்துவரப்பட்ட
அவர்களுக்கு வந்தபின் தான் தெரிந்தது அது
ஒன்றுக்கும் உதவாத உப்புமா கம்பெனி..
இதுவரை சம்பளம் தரவில்லை..
சாப்பாட்டுக்கு கூட சிரமம்.
வாரத்திற்கு ஒரு இண்டர்வியுவிற்கு அனுப்புவார்கள்.
அங்கும் இவர்களைப் போல் பலரும் வந்து நிற்க
இதுவரை வேலையில்லை.
எங்களால் முயன்ற உதவிகளை செய்தோம்..

இதில் என்ன கொடுமை என்னவென்றால் அந்த இளைஞர்
தமிழகத்தில் உள்ள அரசு பொறியியல் கல்லூரியில் படித்த
மெக்கானிக்கல் இஞ்சினியர்.
2 வருடம் மத்தியபிரதேசத்தில் பணிபுரிந்தவர்.
கம்பெனியின் இணையதளத்தை கண்டு ஏமாந்து விட்டதாக
புலம்ப மட்டுமே முடிகிறது அவரால்.

நாகரிகம் கருதி சில விசயங்களை வெளியிடவில்லை.
இங்கிருந்து வெளியேறவும் விசா வேண்டும்
என்பது பலபேருக்கு தெரிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை.
பலத்த யோசனைக்கு பிறகே இதனை பதிவிட்டேன்

என்னை சுற்றியும் நம் அண்டை மாநிலத்தவரின்
ஆதிக்கம் அதிகமுண்டு.


.

நீயில்லாத நெடுந்தொலைவில்...

உன் அடர்கூந்தலில்
முகம்புதைத்து அழுதழுதே
அழுக்காகி போகிறது...
நான் விண்ணேறுகையில்
என்னோடு வந்த உன் புகைப்படம்.


நீயில்லாத இந்நெடுந்தொலைவில்
உன்னை நினையாத நிமிடங்கள்
ஏதுமில்லை என்னிடம்.


ஓடும் பேருந்தில்,
நமக்கான இறுதி சந்திப்பில்,
உன்கை பிடித்து
உயிர் வலிக்க விடைபெற்று
ஓய்ந்துபோன அந்த
கணப்பொழுதின் உஷ்ணத்தை தவிர...

இவன்,
உன் கூந்தலில் தொலைந்துபோன...

நன்றி விகடன்


.